ดินแดนแห่งความฝันในโลกของความจริง

วันนี้เป็นวันดีดีอีกวันหนึ่งในชีวิตฉันเลยทีเดียว
เริ่มต้น แต่เช้าเลยด้วย SMS ข้อความว่า "ไปไม่ได้แล้ว ปวดท้อง"
โหยตื่นมาตอนแช้า แซ้ดเลย ทำกันได้ ...

ฉะนั้นที่เหลือวันนี้ เราก็มีกันแค่ 4 คน ที่จะไปเที่ยวดินแดนแห่งความฝันด้วยกัน

ขณะเดินทาง มีความรู้สึกเหมือนไม่ค่อยมั่นใจ ว่าพวกเราจะยังไปกันอยู่หรือเปล่าหว่า "ดรีมเวิร์ล"

นัดกัน 10 โมง ไม่มีใครมาตรงเวลา 10 โมงเป๊ะเลยซักคน
แต่ละคนก็ค่อยๆทะยอยกันมา ซักสิบโมงครึ่งโดยประมาณ ก็มาครบทีม
เดินไปกินข้าวมันไก่เอาแรงไว้ก่อนเดินทางแถวๆอนุสาวรีย์
เดชะบุญที่แก้วนึกมาได้ว่า "ฝาเป๊ปซี่ 3 ฝา สามารถใช้ลดค่าบัตรเข้าดินแดนแห่งความฝันได้ 50 บาท"ก็เลยได้ทีขอพี่คนขายใจดีมา 12 ฝา

สิบเอ็ดโมงกว่าๆก็ไปขึ้นรถตู้ เพื่อจะไปดินแดนแห่งความฝัน ในราคา 35 บาท บริการดีมาก ส่งถึงที่เลย

เราสามารถเข้าดินแดนแห่งความฝันได้ในราคา 280 บาท (เพราะได้ส่วนลดจากฝาเป๊ปซี่ 3 ฝา)
ใช้โปรโมชั่นเหมาจ่าย แต่เล่นเครือ่งเล่นได้ชนิดละครั้ง แต่ก็คุ้มแล้วล่ะ

เข้ามาในดินแดนแห่งความฝัน รู้สึกมีบางอย่างที่คุ้นตา สมัยเคยมาเที่ยวเล่นกับเพื่อนสมัยมัธยม (โอ้ว! สิบกว่าปีผ่านไป)
ที่แน่ๆก็คือ คุณลุงที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์บนม้านั่งคนนั้น ก็ยังคงนั่งอ่านอยู่เหมือนเดิม ที่เดิม ฉบับเดิม หน้าเดิม
(เมื่อไรลุงจะเปลี่ยนเล่มเนี่ย มันเก่ามากแล้วนะ)
แล้วก็ mascot ในดินแดนแห่งความฝัน ก็ยังคงเป็นแกงค์กระต่ายกับหมีเหมือนเดิม
ที่ออกมาเดินแป้นแล้นโบกไม้โบกมือให้เด็กๆแต่สังเกตได้ว่าชุดเค้าดูเก่าๆลงไปมากอยู่

แต่ก็มีหลายอย่างที่เปลี่ยนไป ฉันจำรายละเอียดไม่ได้เท่าไร มันนานมากๆแล้ว ...

เราเดินชิวๆไปตามทางเดิน ก็พยายามวางแผนเล่นเครื่องเล่นกันให้คุ้มค่า
เพราะมีบางคนต้องรีบกลับ ไอ้คนนั้นก็คือ ฉันเอง
ตอนแรกกะว่าจะขึ้น Cable Car ไปลงในย่านที่มีเครื่องเล่นแผลงๆ จะได้ประหยัดเวลา
แต่ไปๆมาๆก็เดินไปซะงั้น ระหว่างทางได้ถ่ายรูปชิวชิวไปพลางๆ ดีมั่กๆเลย ดีนะที่แก้วเอากล้องถ่ายรูปมา

เล่นเครื่องเล่นชิ้นแรก ถ้าฉันจำไม่ผิดจะเป็นรถไฟดรีมเวิร์ล อันนี้ถือว่าเป็นออร์เดิร์ฟ ปรับสภาพร่างกายให้พร้อมก่อนเจอเครื่องเล่นชุดต่อไป

ต่อไปเป็น "บ้านยักษ์" อันนี้ฉันเคยมาแล้ว เห็นยักษ์ขี้เซานอนหลับอยู่บนเตียงขนาดใหญ่มากกกแล้ววันนี้เค้าก็ยังหลับอยู่เช่นนั้น ขี้เซาจริงๆว่ะ เด็กวิ่งเสียงดัง มันยังหลับไม่ตื่น แล้วก็มีกระจกวิเศษที่ส่องแล้วตัวเองจะดูสูงใหญ่เหมือนยักษ์ ฉันลองส่องดูกี่ที ไม่ยักจะเหมือนยักษ์ว่ะ แต่เหมือนเปรตมากกว่า ขายาวมาก ... แก้วก็ได้ไปส่องด้วย ผอมเพรียวๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า แต่สำหรับต้นกับนุท่าทางจะเหมือนยักษ์มากกว่า หน้าตาอำนวยมาก

ต่อไป .. ก็คือ ปลาหมึก เครือ่งเล่นอันนิดเดียวดูไม่น่าจะมีอะไร แต่ทำไมทำเอาเวียนหัวอย่างแรง ถ้าเพิ่งกินมาอิ่มๆ คงมีอ้วกพุ่ง ..

ต่อไป ก็คือ บ้านผี ฮ่า ฮ่า ฮ่า อันนี้เกิดมาไม่เคยเข้าเหมือนกัน ฉันว่า ฉันกลัวคนที่เดินทางไปด้วยกันมากกว่า หันมาทีไร สะดุ้งทุกที จะอึ๊ย !!งานนี้ต้นเดินนำขบวนคับท่านผู้ชม มีนุเดินเกาะเป็นอันดับสอง ตามมาด้วยแก้ว ฉันรั้งท้าย เกาะกันเป็นรถไฟเหมือนเด็กอนุบาลคนที่เดินท้ายฉันได้เปรียบ เพราะคนข้างหน้าเจออะไรก็เจอก่อน ฉันเลยสบายไปเลย เดินตามชิวชิว เย็นใจจริงๆแต่พอทางออกเท่านั้นแหละ ไอ้สามคนข้างหน้าออกไปแล้ว ถึงตาฉันออกตาม มีหัวหล่นใส่ โหย ใจหายวาบ ... อย่าให้รู้นะเว้ย ว่าเป็นหัวใคร ไม่งั้นล่ะก้อ ... (นึกไม่ออกว่าจะทำไรดี)

แล้วก้อไปเล่น ไวกิ้ง โอ้วแม่เจ้า ไวกิ้งที่นี่เล่นเอาหวาดเสียว ขนาดว่าก้นไม่ติดกะเก้าอี้แล้วอ่า โหย เสียวๆ แล้วไอ้สองคนข้างนี่ก้อกรี๊ดได้ใจจริงๆ คนอื่นเค้ากรี๊ด แต่ไอ้นี่เป็น เสียงแบบ โอยย.. (เสียงเหนื่อยล้ามาก ประมาณเมื่อไรจะหมดรอบบบ ..ซะทีวะ)

เครื่องเล่นต่อไปนี้ ลำดับอาจผิดพลาด ขออภัย เนื่องจากเครือ่งเล่นทำให้ข้าพเจ้าเวียนหัว อาจจำลำดับไม่ถูกต้อง

ต่อไปก็รถคุณปู่ .. อันนี้นุขับ(อันนี้เห็นทีจะเป็นรถคุณทวด) ต้นนั่งข้างๆ ข้าพเจ้ากะแก้วเป็นผู้โดยสาร
เพิ่งรู้ว่ารถคุณปู่ที่จริงก็สนุกดี เพราะสามารถบังคับได้ด้วยที่สำคัญมีรถข้างหน้าโน้น คุณปู่ขับจริงๆ แล้วก็มีคุณย่านั่งอยู่ข้างหลัง เป็นภาพที่น่ารักดี ปิ๊ดปิ้วๆ

ซุปเปอร์แสปช .. พูดได้คำเดียวว่า "โชก" (คำว่า "เปียก" มันยังน้อยไป)

โดยรู้สึกเย็นสบายขึ้นมาทันที หลังจากที่รู้สึกอากาศร้อน อบอ้าวไหนๆก็เปียกแล้ว ต่อเลยที่ แกรนด์แคนยอน
อันนี้ นั่งจับจองที่กันยังไม่ทันเรียบร้อยดี ต้นในขณะที่ช่วยเก็บของให้เพื่อนๆอยู่พนักงานคุมเครื่องก็ปล่อยเรือออกไปซะงั้น กรำ ต้นเลยต้องนั่งเรือลำต่อไปซึ่งทำให้ต้อนเกิดเลยทีเดียว .. คือด้วยเรือลำนั้น เป็นน้องๆนักเรียนใส่เสื้อพละของโรงเรียนสีฟ้าผู้หญิงล้วน แล้วก็มีต้นเสื้อแขนยาวดำนั่งเด่นมาก ขอบอก ..
แต่อันนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นความผิดพลาดของพี่ที่คุมเครื่อง หรือเป็นแผนของต้นกันแน่
โดนน้องผู้หญิงแทะโลมตลอดเส้นทาง ฮ่า ฮ่า ฮ่า กร๊ากกก สม! อยากหื่นดีนัก

ตัวเปียกซะขนาดนี้ ต้องหาที่ผึ่งลมซะแล้ว เลยไปต่อกันที่ โมโนเรล เป็นรถไฟลอยฟ้า พาดูสถานที่ไม่ไกลมาก อันนี้ไม่หวาดเสียวแต่อย่างใด เน้นเสื้อแห้ง กางเกงแห้ง

หิวแว้วววว พักกิน KFC สักพัก หง่ำ หง่ำ หง่ำ อิ่มจัง เข้ามาใน KFC หนาวโคตร เพราะเสื้อเปียกอยู่...

รถไฟตะลุยจักวาล .. มืด .. มันส์
ฉันว่าเพราะความมืดนี่มีส่วนทำให้อะไรๆดูน่ากลัวไปเยอะเลย เพราะเราเดาไม่ได้เลยว่าทางข้างหน้าเป็นยังไงแต่คนข้างๆ นี่ดูน่ากลัวกว่าทางอีก .. บรึ๋ย ..

รถบั๊ม มันส์มาก โหะ โหะ โหะ ชอบๆ เล่นครั้งแรกในชีวิต หนุกๆ เพราะมันบังคับได้ เหมือนได้ขับรถไปมา อยากเล่นอีกว่ะ

รถไฟเหินเวหา อันนี้ดูข้างนอกอาจน่ากลัว ดูมันสูงๆ ใหญ่ๆ
แต่พอเล่นดูจริงๆ คือมันก็สูงจริงอยู่ อาจหวาดเสียวนิโหน่ย แต่ว่าไม่มีอะไรให้เวียนหัว
คล้ายๆกะรถไฟตะลุยจักวาล ต่างกันตรงที่ อันนี้ เห็นวิวสวยๆข้างนอก
นั่งข้างหน้าสุด เจ๋งที่สุด เพราะได้เห็นวิวเต็มๆ แต่เห็นได้แป๊บเดียว รถไฟก็เหวี่ยงกระจาย สาม สี่ ห้า รอบ แล้วถึงมาจอดลงที่เดิม

สุดท้าย .. เมืองหิมะ ถ้ามาดินแดนแห่งความฝัน ต้องไม่พลาด นี่ก็เป็นครั้งแรกอีกเช่นกัน โอ้วว แม่เจ้า หนาววววววว มากกกกกกกกกกพวกเราเข้าไปที่นี่ด้วยเสื้อกันหนาว แล้วก็รองเท้าบูทที่ใช้ใส่ลุยน้ำท่วม อ่านะ เลยกันความหนาวไม่ได้มากเท่าไรโหยย ชาหน้าไปเลย น้ำมูกไหลยังไม่รู้ตัวอ่ะ แล้วเวลาพูดก็จะพูดไม่ค่อยชัด เพราะปากมันชาๆ นิ้งมือ นิ้วเท้านี่เจ็บไปหมดเลยโอ้ว แต่แม่เจ้า หนาวก็ทนได้ มีเครื่องเล่นสไลเดอร์หนุกมาก โหะ โหะ ติดใจแล้วก้อมีเด็กลูกครึ่งน่ารักมากๆด้วย เวลาหนาว เค้าจะแก้มแดงๆ แล้วก็จมูกแดงๆน่ารักดีว่ะ ชอบ ชอบ
เล่นกันไม่รู้เวลาเท่าไร ก็ออกมา พร้อมกัน การค่อยปรับตัวของร่างกาย เพื่อกลับสู่สภาวะปกติ

เป็นอันว่าถึงเวลาที่ต้องออกจากดินแดนแห่งความฝันแล้ว เสียดายมั่กเพราะยิ่งดึก ดินแดนแห่งความฝันก็จะยิ่งสวย เพราะเค้าจะเปิดไฟตามที่ต่างๆน่าเสียดายจริงๆ ที่ต้องกลับแล้ว ข้าพเจ้าต้องขออภัยเพื่อนๆด้วย

สรุปว่า วันนี้ สนุกมาก มันส์มาก เพราะมีต้น นุ แล้วก็แก้ว แท้ๆเลย

ปล. แล้วจะหารูปมา Update เจ้า ..